Farklı ağları haberleştirmek için kullanılan routing (yönlendirme) protokolleri, statik ve dinamik olmak üzere iki farklı yöntem kullanırlar. Dinamik routing yapan protokoller aşağıdaki şemayla özetlenebilir:

 

Uzaklık Vektörü Protokolleri (Distance Vector Protocol):

Bu protokollerde rotalar uzaklık ve doğrultu vektörlerine bağlı olarak belirlenir. Uzaklık, geçilen hop (durak) sayısına göre; doğrultu da bir sonraki hoba ya da çıkış interface (arabirim) ine göre belirlenir. Uzaklık Vektörü Protokolleri, en iyi rotayı belirlemek için Bellman-Ford algoritmasını kullanırlar. Bellman-Ford algoritması, ulaşılabilen ağların bilgilerini veritabanında tutmaya imkan sağlasa da; komşu routerın gönderdiği kadar bilgi sahibi olunduğundan, herhangi bir router, tüm topolojinin haritasına sahip değildir. Bu protokollerde router, tablodaki kaydın sadece bir bölümü değişse bile, tüm routing tablosunu periyodik olarak komşularına gönderir. Bu durum, büyük ağlarda önemli bir trafiğe neden olur. Ayrıca, paketler gönderilirken üzerinde değişiklik yapıldığından, güncelleme yavaş gerçekleşir. Uzaklık vektörü protokolleri, en iyi yolu seçerken basit algoritmalar kullandıklarından,  routerın işlemcisine fazla yük bindirmezler; ancak bazen en doğru yolu seçemeyebilirler. Bu protokoller; özel hiyerarşik bir düzen gerektirmeyen basit ağlarda, hub-and-spoke (merkezdeki router’ın diğerlerine hizmet verdiği yapı) gibi bazı özel ağlarda ve konverjans (topolojideki bütün routerların bütün ağları öğrenmesi) süresinin önemli olmadığı durumlarda tercih edilir.

Hat Durumu Protokolleri (Link State Protocol):

Bu protokollerle çalışan routerlar, diğer routerlardan öğrendikleri bilgiler sayesinde, tüm ağın topoloji haritasını çıkarabilirler. Yani iki nokta arasındaki tüm yolların bilgisine sahiptirler. Böylece tüm alt ağları bir ağaçta toplayıp, Shortest Path First (Önce En Kısa Yol) algoritmasıyla hangi yoldan gidileceğine dair en doğru kararı verirler. Ayrıca topoloji bir kez oturunca, periyodik güncellemeler yerine, sadece değişiklik olduğunda,  küçük paketlerle güncelleme yapılır ve bu da trafik oluşmasını engeller. Paketler, üzerinde herhangi bir değişiklik yapılmadan komşu routera aktarıldığından, uzaklık vektörü protokollerinde karşılaşılan hız sorunu bu protokollerde yoktur. Ancak, karmaşık ve çok parametreli algoritmalar kullandıklarından, uzaklık vektörü protokollerine kıyasla daha güçlü bir işlemci ve rame ihtiyaç duyarlar. Önceleri bu durum ekonomik bir dezavantaj olarak görünse de, günümüzde işlemci ve ram fiyatları düştüğünden, önemli bir dezavantaj olmaktan çıkmıştır. Hat Durumu Protokolü, hiyerarşik yapılı büyük ağlarda ve konverjans süresinin kısalığının önemli olduğu durumlarda tercih edilir.

En çok kullanılan iç ağ protokollerinin özellikleri aşağıdaki tabloyla özetlenebilir:

	Metrik	Güncelleme  Süresi	AD	Routing Harfi	VLSM Desteği
RIPv1	durak sayısı	30 sn	120	R	yok
RIPv2	durak sayısı	30 sn	120	R	var
IGRP	bant genişliği,  trafik yükü,  gecikme,güvenilirlik	90 sn	100	I	yok
EIGRP	bant genişliği,  trafik yükü,  gecikme,güvenilirlik	5 sn (*Hello paketi)	90	D	var
OSPF	cost	5 sn (*Hello paketi)	110	D	var

Metrik: En iyi yolu seçmek için gerekli olan parametrelerdir. Bunlar, geçilen durak sayısı (hop count), bant genişliği (bandwidth), trafik yükü (load), paketin anahtarlanma süresi (gecikme (delay)), hattın güvenilirliği (reliability), metriklerin toplam etkisi (cost) olabilir.

AD (Administrative Distance): Aynı ağın birden fazla protokolle öğrenilmesi durumunda, routerın karar vermek için kullandığı, protokol öncelik sırasıdır. Küçüldükçe öncelik artar.

Routing Harfi: Routerdaki işletim sisteminde protokolün temsil edildiği harftir.

VLSM (Variable Length Subnet Masking) Desteği: IP bloklarını, değişik büyüklüklerde alt ağlara bölmeye yarar. VLSM desteği olan protokoller sınıfsız, olmayanlar ise sınıflı bir mimari yapıya sahiptir.

*Hello Paketi: Sadece değişiklik olduğunda güncelleme paketi yollayan protokollerde, bağlantının devamlı olduğunu göstermek için gönderilen pakettir. Boyutu çok küçüktür.